Дали секој од нас е способен да се вљуби?

„Подолго време немам почувствувано пеперутки во стомакот, ниту, пак, насмевка што не се симнува од лицето од утро до вечер. И токму тоа ми недостига. Имам 40 години, а поминаа седум откако тој замина во странство, а јас не тргнав со него, иако сакав. Не сакав да го сменам животот од корен и да заминам на друг крај од светот, во неизвесност, бидејќи тука имав сè што ми треба.

Но го разбирав и него. Сакаше повеќе, а јас во тој миг не бев подготвена да застанам покрај него. Одлучивме дека е најдобро да се разделиме. Животот ми помина во преиспитување дали ја донесов вистинската одлука. Но се наметнува прашањето дали воопшто беше вистинска љубов кога ниеден од нас не беше подготвен за компромис.

Додека го пишувам ова, веќе не страдам по него, го преболев, но целово време ниту еднаш не почувствував вљубеност. Она кога си истовремено и возбуден и смирен, бидејќи конечно тој е тука, покрај тебе. Ниту еден маж нема направено да почувствувам пеперутки во стомакот, ниту еден не умееше да ме насмее како него, ниту еден не ме заинтригира доволно да се будам размислувајќи за него.

И како на другите им успева да се вљубат повеќепати во текот на животот, но онака вистински, од дното на срцето и душата? Дали навистина веќе никогаш нема да го доживеам тоа чувство?“

РЕШЕНИЕ

„Кога треба да се отвориме во новата врска, често имаме разни блокади. Затоа што отворањето кон партнерот е нешто најинтимно, најделикатно. Тогаш сме најранливи. Да се делиш себеси со некого е највредно. Затоа по разочарување или негативно чувство, луѓето се затвораат.

А кога некое време живеат така, тогаш им е потешко да се отворат. Не е доволно само интелектуално отворање, да кажеме каков партнер сакаме. Тоа е само прв чекор. Мора многу да работиме на себеси, да се соочиме со своите стравови, да видиме што нè повредило, да го прифатиме тоа, да го одболуваме, емотивно и еротски повторно да се отвориме.

Не може да очекуваме дека некој едноставно ќе се појави и ќе ги отклучи нашите емотивни катанци. Важно е да станеме свесни што е тоа што нè измачува – дали е социјална срамежливост, дали недостиг од самодоверба кога станува збор за изгледот, дали некој нè малтретирал или злоупотребувал во животот…

Значи, многу е важно да ги препознаеме блокаторите. Она што можеме да го направиме за себе е да се изложиме на непријатности, односно секогаш кога ќе се најдеме во друштво со некој што ни се допаѓа, да се впуштиме во разговор со него, да бидеме послободни, но и подготвени за евентуален неуспех. Новото време подразбира работа на себеси, активност, асертивност.

Ако не можеме да се извлечеме сами, тогаш треба да поразговараме со некој што е стручен, да видиме со што се блокираме себеси.

Треба да бидеме похрабри. Знам дека не е лесно тоа, стравот од отфрлање е еден од најголемите човечки стравови, но мислам дека е погрешно врежаното сфаќање во нашата култура својата вредност да ја врзуваме за тоа како нè гледа некој друг.

Оптоварени сме со тоа дали потенцијалниот партнер нè гледа добро, па затоа се блокираме. Но можеме и да си кажеме ‘па добро, јас го избрав, но тоа не значи дека не заслужувам да сакам и да најдам некој со кого ќе доживеам љубов’.“

Случај 3 Што ако се вљубам повторно?

„Имам 42 години и во брак сум десет години со човек што го сакам и го почитувам, пред кого се чувствувам убаво и задоволно, со кого имам прекрасна 4-годишна ќеркичка. Нашата љубов почна бурно. Кога ќе се појавеше, се поместуваше земјата под моите нозе, бев затрескана како никогаш претходно – воодушевена што конечно го најдов мажот од моите сништа.

Пријателите нè нарекуваа неразделни, а потоа ја добивме и ќеркичката и нашата среќа се дуплира. Но вљубеноста и страста не траеја долго. Сакам повторно да затреперам пред нечиј поглед, да ми се затресат колената, да ми проработат сите сетила, да не ми се симнува насмевката од лицето. Околу мене секогаш имало мажи – оние што само ме гледаат и се плашат да ми пријдат, но и храбри. Меѓу нив имаше и многу што ми го одземаа здивот…

Во последно време ептен ми треба едно вистинско вљубување, малку да ми го замати секојдневјето. Но, од друга страна, ме плаши помислата дека тоа вљубување би можело да ми се случи. Бидејќи што ако таа приказна го урне сето ова што го градев со години, што ако остави зад себе само пустош и многу повредени души? Што ако ја загубам главата и посакам да оставам сè?“

РЕШЕНИЕ

„Работејќи со луѓе, сфатив дека најчесто имаат копнеж за себеси, поретко за некој друг. Кога се во брак подолго време, нормално е искрата што ја имале во почетокот, кога се чувствувале привлечно, сексапилно и посакувано, да згасне, а тие да ја посакуваат повторно. Сексуалноста и сексуалното задоволство внесуваат комплексна димензија во партнерскиот однос.

Од една страна, умееме да сакаме, но кога ќе им се препуштиме на љубовта, бракот и на децата, копнежот слабее. Го сакаме оној со кого се сплотуваме, а копнееме по некој што е таму некаде. Ако ги прашате луѓето кога најмногу го посакувале својот партнер, ќе ви одговорат: кога им се допаѓа на другите, кога е во свој елемент, кога е важен, кога сите погледи се вперени во него… Начинот за одржување на искрата во бракот е мошне сложен и е голема умешност.

Ако ја зачуваме, има шанси да го зачуваме и бракот. Е сега, ако искрата слабее и посакаме повторно да се вљубиме? Кога сме мали, чувствуваме приврзаност, топлина и грижа во мајчината прегратка, но во моментот кога ќе застанеме на свои нозе, имаме желба да се одвоиме. Мајката е тука, но детето сака да истражува, да го запознае светот, да си игра самостојно. Таа потреба да бидеме приврзани и одвоени е здраво одвојување.

Така е и во бракот. На партнерот си му интересен кога се сакаш себеси и кога напредуваш. Копнежот за вљубување додека сме во брак е всушност копнеж по она што сме биле порано, а веќе не сме. Очекуваме дека некој од страна ќе нè придвижи. Тоа колку сме мудри да се загледаме во себе може да ни помогне да се поставиме паметно во љубовта и да го избереме она што е добро за нас во критичен миг.

Овие личности прво би требало да почнат да работат на себе, да видат дали се незадоволни од нешто конкретно, дали постојат нерешени судири, да согледаат што правеле порано, а престанале да го прават во бракот, да си се вратат себеси и, што е најважно, да бидат искрени со себе. А во тоа може да го вклучат и партнерот. Ако во почетокот на односот имало искри, жарот секогаш може повторно да се разгори!“

Текст: Н. Човиновска

Фото: Pixabay, Getty Images