Колумна: До голотија треба заслужено да се дојде, еве зошто…

Кога двоцифрен број од вас, драги читателки, испратија мејл со прашањето: Колку им е важен на мажите нашиот изглед на првиот состанок? – одлучив дека е време повторно да му се посветам на истражувачкото новинарство и да се нурнам најдлабоко што можам за да можам од темните длабочини на машкиот ум да ги ви изнесат сите бисери.

Речиси сите до еден на прашањето: „Што сакаш да видиш на жената?“, одговорија: „Ништо!“ А потоа се скинаа од смеење на овој свој духовит одговор, убедени дека први го смислиле. Будали, не знаат дека таа досетка јас ја откачив уште во 1993 година.

Освен што не е смешно, ова не е ни точно. Реалнo, шансите жената првпат да ја сретнеш сосема гола се рамни на нула, освен ако не излегуваш во духовни болници или не те викнале во уривање на рекордот во најголем број голи луѓе на една фотографија во организација на некој ексцентричен фотограф. А верувале или не, заклучив дека е добро што веднаш не си се покажуваме голи едни на други.

Еве ја мојата теорија: облеката на личноста ѝ дава можност да дојде до израз.

 Како и секој добар истражувач, теоријата ја испитав на себе, не сакајќи во овој научен проект да излезам комплетен кретен.

Отидов на маскенбал и избрав костим кој многу повеќе откриваше отколку што сокриваше. Откако го маскирав лицето и се стегнав во металик-хеланки, застанав пред огледалото и си помислив: Ти ваков не само што ќе излезеш од дома туку и ќе се појавиш на забава на која познаваш 90% од гостите.

Добри се шансите повеќето од нив на маскенбалот да бидат жени. Значи, јас и моите петнаесетина килограми вишок, хеланки, маска и каубојки против и онака згодните и убави женски, кои сега се маскирале во медицински сестри а ла пачаври или собарици. Сакам да кажам дека тие ги истакнале своите квалитети, а јас на мегдан го покажувам грозниот стомак и сето она што би требало да се скрие кога има светлина.

Влегов и веќе по триесеттина секунди можеше да се слушне дека сите мостови што одат од мене водат кон потенцијален секс. Помислив дека го положив финалниот испит на егзибиционизам. Воопшто не ми е гајле кој – што ќе помисли, наградата за најдобар костим дефинитивно е моја!

Се разбира дека не ја освоив, но имав чувство како да сум победил на Олимпијада. Како да не ја растурам конкуренцијата кога конкуренција ми беа споменатите фуфици од медицинскиот сектор, неколку вештерки и калуѓерки, кои немаа никакви шанси против мене, бидејќи кога се маскирале премногу внимавале на личното достоинство.

Покрај неколку: „Ајде да се сликаме?“ и „Супер ти е костимот!“, луѓето што не ме познаваат гледаа да не им се вкрсти погледот со мојот, а камоли нешто друго. Ниедна од присутните не ја интересираа мојата духовност и шарм, а патот до грицките и пијачките беше широко отворен за мене. По два часа варење на лицето и гмечење на гениталиите, се пресоблеков во нормални фармерки, маичка и патики и се вратив меѓу луѓето. Првиот следен контакт со спротивниот пол беше многу поинаков. Еве, онаа истата што претходно ме гледаше како да сум мрднат сега прска од смеење на моите просечни досетки и сака да ѝ направам шприцер како мојот. Има и нешто супер да ми каже! Имено, буквално две минути пред да дојдам тука бил некој лик маскиран во суперхерој или во борач… Навистина? Мора да е некој цар или Добар лик, штета што сум го пропуштил.

Дали да ѝ кажам дека тоа бев јас? Морам. Потребно ми е наравоучение. А таа ми вели дека костимот ми бил луд. „Вака облечен изгледаш многу позгодно“, ми вели. Дали е ова комплимент?

Човековиот ритуал за заведување е смешен колку и оној на птиците што се мачкаат со кал, лепат цвеќе и трева на себе, па такви истрчуваат пред потенцијалниот партнер. За да дојдеме до соблекувањето мора убаво да се облечеме. Нема смисла, но така стојат работите.

АВТОРОТ НЕ СИ ГО ИСПИЛ ОСВОЕНИОТ ШАМПАЊ